یه بار از خودت بیا بیرون و خوب فکر کن. مثلا کسی که داره شراب می خوره که نمی فهمه که داره کار اشتباه میکنه و فقط وقتی که اثر بد و ناراحت کننده و بدبختی های اوئن رو دید به غلط کردن میافته و تا دفعه بعدی که نتونه جلوی خودش رو بگیره و دوباره ترغیب بشه و بشینه پای منقل و بافورش و بساطش. همه گناه ها همین طوره. همه شبیه به هم. همه اون چیزی نیست که تو ذهنت میسازی. همه اون چیزی که نیست که مردم اونقدر با آب و تاب تعریف میکنن و مکرر انجامش می دن و برای انجام دادنش سر و دست میشکنن و همه گناه ها بعد از اینکه انجامشون میدی و طعم شون رو میچشی می فهمی که عبادت خدا چقدر شیرین تر و دلچسب تره و هر بار بیشتر راغبی که برگردی به دورانی که همش به خدا فکر می کردی و دوستی خدا رو تجربه کردی. البته برای کسی که مزه و طعم خدا رو چشیده باشه. نه اینکه فکر کرده باشه که چشیده.

 به حقّ برایتان می گویم : حکیم از نادان عبرت می گیرد و نادان از هوای خود . ( عیسی علیه السلام )